در خیال روزهای روشن

  در حاشیه ادبیات   شعری برای فردا، در سپیده دم فردا سپیده دم، آنگاه که روستا روشن می شود می روم. می بینی؟ می دانم که چشم به راه منی. از جنگل و از کوه ها می گذرم، نمی توانم دیرگاه دور از تو باشم. تمامی راه در اندیشه هایم غرقم چیزی نمی بینم و چیزی نمی شنوم ، تنها، ناشناس، کمر خمیده و دست ها گره شده، غمگین، و روز برایم چون شب است. نه به زرینه شب که فرو می افتد می نگرم و نه به بادبان هایی که در دور ها فرو می افتند   وقتی برسم بر سر گورت، بوته یی " گل خلنگ" و " توت سبز" خواهم گذاشت شعر بالا، یکی از تاثیر گذارترین شعر های ویکتور هوگو ست. در حالی که به نظر می رسد شاعر هم چون انسان گم شده یی در خیال وذهنش در حال عبور از جنگل و روستاست، در دوبند آخر از فا جعه یی سخن می گوید که همان رفتن به گورستان و نثار دسته گل است: دسته گلی بر مزار لئوپولدین هوگو دختر بزرگ شاعر و نویسنده لئوپولدین 16 ساله بود که عاشق پسری جوان به نام شارل واکری 21 ساله می شود. ویکتور هوگو، هنوز لئوپولدین را برای ازدواج خیلی جوان می داند. لئوپولدین سه سال بعد با نظر پدرش مخا

  لئون گامبتا تاسیس جمهوری سوم را اعلام می کند امروز 4 سپتامبر، سالروز یک صد و پنجاهمین سال بر قراری جمهوری دوباره فرانسه است. لئون گامبتا یک مهاجر ایتالیایی که نماینده مجلس ملی فرانسه بود، تاسیس جمهوری سوم را در چنین روزی اعلام کرد. فرانسه تا کنون پنج جمهوری را به خود دیده است و مدت هاست سخن از ناکارآمدی جمهوری پنجم و تاسیس جمهوری ششم می رود. جمهوری اول – در 21 سپتامبر1792 نمایندگان و شورای انقلاب تصمیم به الغای نظام سلطنتی می گیرند و روز بعد جمهوری زاده می شود. لویی شانزدهم آخرین پادشاه و همسرش ماری آنتوانت به وسیله گیوتین اعدام می شوند و اداره امور کشور را کنوانسیون ملی بر عهده می گیرد. دوره ترور و هرج و مرج های سیاسی و اجتماعی است. انقلاب به سرعت فرزندان خود را می خورد . عدم ثبات اجتماعی، عمر جمهوری نورس راکوتاه می کند. در 18 برومر1799 ( تقویم قدیم فرانسه) برابر با 10 نوامبر 1799 شورای کنسولی پنج نفره به رهبری ناپلئون بناپارت دست به کودتا می زند وخود را امپراتور فرانسه می نامد. سلطنت دوباره بازسازی می شود. جمهوری اول در 18 مه 1804 به پایان می رسد. جمهوری دوم پس از چهار دهه س

ادبیات املایی و هنر نامه نگاری La littérature épistolaire یکی از سبک های رمان نویسی در فرانسه است که از دیر باز معمول بوده است. در سده هفدهم این نوع ادبیات به سرعت شکوفا می شود و بسیاری از کسانی که در کار پژوهش های علمی یا در سیاست اند، به هنگام نوشتن نامه برای دیگران، نهایت کوشش خود را به کار می برند تا به نامه های خود ارزش هنری ببخشند. برخی از نویسندگان در این " ژانر" وسبک ادبی استادند و در تاریخ ادبیات فرانسه، چهره هایی مانند مادام دو سِوی نیِه ، " دو بالزاک "، یا کسانی هم چون " ووآتور "، لا روشفوکو، کاردینال دو رتز با نوشتن این گونه نامه های ادبی و هنری و افزودن اشعار، کلام حکیمانه یا خاطرات خود ماندگار می مانند. نامه های ساختگی کاربرد و طبیعت این گونه نامه ها دوگانه است: ازیک سو نامه یی شخصی است و از سوی دیگر مخاطب آن می تواند عموم مردم باشند. وسوسه ی دادن اولویت به جنبه های جمعی در این نامه زیادتر است. در این نامه ها، از صداقت چندان خبری نیست و بیشتر جنبه ساختگی به خود می گیرد. در این گونه نامه ها، مخاطب ناشناس است یا اصلا وجود ندارد و نامه به