در خیال روزهای روشن

    Il Quarto Stato ( به انگلیسی The Fourth Estate و به فرانسه  le Quart-État ) که به معنی " دولت و قدرت چهارم " است، مشهور ترین تابلوی نقاشی جوزف پلیتزا دا وُلپِدو Giuseppe Pellizza da Volpedo ( 1907-1868 ) نقاش ایتالیایی است که تنها 39 سال زندگی کرد.    پلیتزا فرزند یک کشاورز است که با رفتن به مدرسه و سپس آکادمی شهر بِرا ، نقاشی را فرا گرفت. تحصیلاتش را در میلان تمام کرد و برای ادامه کار به رم رفت، اما از رم شد و به فلورانس رفت ودر آن جا  به آکادمی هنر های زیبا رفت و آمد داشت. سرانجام به شهرش وُلپِدو باز گشت تا از طبیعت در نقاشی الهام بگیرد. امضای او از این پس دا وُلپدو است.    تا پیش از انقلاب فرانسه و نیز در بیشتر کشورهای اروپایی، مردم به سه طبقه یا نیرو تقسیم می شدند: اشراف،  کشیشان و بقیه یعنی توده مردم.   بورژوازی نیز که بیرون از دوطبقه اول ودوم بود، در طبقه سوم جای می گرفت. این طبقه از کلیه حقوق سیاسی و اجتماعی محروم بود. در ایران نیز طبقه سوم مفهومی از جامعه زحمت کشان و محرومان اجتماعی است. پلیتزا با الهام از انقلاب فرانسه و جنبش های نوزای سوسیال

...آغاز نظام هیتلری، با استقرار تدریجی دستگاه ترور و دیکتاتوری،آزار و کشتار یهودیان همراه است. خانواده اسکار، نمونه یی از خرده بورژوازی آلمان است: یک خوار بار فروشی را اداره می کنند و بدون آن که زیاد در باره سیاست پرس و جو کنند، از حیث سیاسی وابسته به جریان روز اند. هیتلر در این لحظه قوی ترین مرد آلمان است و " بابا ماتزرات " نقش " اس. آ. [2] "[ نخستین گروه شبه نظامی هیتلری ] را بازی می کند. زیرا همه فریاد " های! " می کشند و او هم با دیگران هم صدا می شود: از نظر این خانواده، به هرحال برخی از حرف هایی که در باره یهودیان می زنند و آنان را در همه چیز مقصر می دانند، چندان هم بی خود نیست...." رمان طبل حلبی، سرگذشت بخشی ار تاریخ معاصر آلمان و شرح حال رخ داده هایی است که در میان " مردم کوچک " می گذرد. هیچ نویسنده یی به جز گونتر گراس از زمان پایان جنگ دوم جهانی تا امروز، چنین موضوعی را بررسی نکرده است... گراس می خواهد در طبل حلبی نشان دهد که چگونه روحیه نازیسم در فضای پخت و پز خانه ها شناور بود؛ چگونه این فضا در نا آگاهی و بی خبری زمخت، هم

در اندیشه های هلوتیوس، آن چنان که " در باره روح" نشان می دهد، بهسرعت نظریه های مادی گرا، مشخصه های  آتهایسم را به خود می گیرند و برای نهادهای سنتی اعم از حکومت مطلقه سلطنتی ، حقوقالهی و باورمندان مذهبی خطر ساز می شود. از این روست که این اثر که اتفاقا بااستقبال اهل اندیشه و فیلسوفان روبه رو می شود، به طور بی رحمانه یی مورد حملهدستگاه سانسور قرار می گیرد. اثر، بسیار جلوتر از زمان است و هواداران زیادی  پیدا می کند و بعد ها برخی از نظریه های مطرحشده درآن رو به رشد می گذارد. جدایی  کلیسااز حکومت، بازسازی آموزش بر پایه آته ایسم، اجرای اصلاحات اقتصادی برای اطمیناندادن به امر نیک بختی یک ملت  از جمله ایننظریه های نوین است. ادامه ...

" من نگهبان یک گله ام.  اندیشه هایم گله من اند و اندیشه هایم تمامی حس هایم هستند. با چشمانم می اندیشم ، هم چنان که با گوش هایم، با دست هایم، هم چنان که با پاهایم با بینی و با دهان می اندیشم" فرناندو آنتونیو نگورا پسوآ مشهور به  فرناندو پسوآ [1] نه تنها  یکی از بزرگ ترین شاعران  پرتغال در سده بیستم شناخته شده و دانشگاهی در لیبسون به نام اوست، بلکه برخی او را بزرگ ترین نویسنده همه زمان در این کشور می دانند. " پسوا " به زبان پرتغالی  به معنی " هیچ کس [2] " است. او به طور عام هرگز چیزی را با نام خود چاپ نکرد و بیشتر نوشته هایش با نام های گوناگون و مستعار به چاپ رسیده اند.  فرناندو پسوا شاعر، نویسنده، نمایش نامه نویس، مترجم و منتقد پرتغالی در 13 ژوئن 1888 از پدری موسیقی شناس و مادری دانش آموخته  در شهر لیسبون پایتخت پرتغال زاده شد و در 30 نوامبر 1935 و در سن 47 سالگی بر اثر بیماری ناشی از  مصرف زیاد الکل از جهان رفت. ادامه... [1] Fernando Pessoa [2] personne