در خیال روزهای روشن

 بخش یکم  پایان انسان گرایی ( اومانیسم )؟ برجسته ترین نویسندگان فرانسه در نیمه نخست سده بیستم و اندکی پس از آزادی فرانسه از چنگ نیرو های آلمانی از میان می روند. ژان ژیرودو در سال 1944، پل والری در 1945 ، ژرژ برنانوس در 1948 ، آندره ژید در 1951، کولِت در 1954 ، پُل کلودِل در 1955 و... می میرند و به نظر می رسد با مرگ اینان یک دوره انسان گرایی و اومانیسم، با پای بندی خوش بینانه به ارزش های انسانی و تاکید تعیین کننده بر این " ارزش ها " پایان می گیرد. از پی   سال های 1950 ضعف و تزلزل های ناشی از   جنگ،   پاک کردن گور های کشف شده نازی ها ، رنج و اندوه ناشی از انفجار بمب اتمی در هیروشیما و سپس سقوط انسان در فردگرایی و اندیودوآلیسم جامعه مصرفی سبب می شود تا هفت چهره اسطوره یی یا هفت نویسنده -   اندیشمند در خدمت انسان و   اضطراب ها و نومیدی های او   به تدریج محو   و کم رنگ شوند. با این حال، این هفت چهره را می توان به تنهایی هر یک نشانه یک نماد، راه ویژه، و اندیشه یی در ادبیات   و ارزش های انسانی دانست که به آن وابسته اند.   لازم به یاد آوری است که آثار هرکدام از این