" در انتظار گودو" ساموئل بکت
در انتظار گودو، نخستین نمایش نامه یی است که ساموئل بکت آن را به زبان فرانسه می نویسد و نخستین بار در 1953 در پاریس به روی صحنه می رود و شهرت ناگهانی برای نویسنده اش به ارمغان می آورد. آلن روب گری یه [1] در یک مقاله به نام " ساموئل بکت یا حضور روی صحنه [2] " شرایط اجرای این نمایش نامه را چنین خلاصه می کند: " دکور صحنه معرف هیچ چیز یا اندک است. یک جاده؟ به شیوه کلی می توان گفت: بیرون است. یگانه چیزی که قابل توجه است، یک درخت است، کوتاه که به زحمت می توان یک درختچه نامید، به کلی بی برگ. می توان گفت: اسکلت یک درختچه است. دومرد روی صحنه اند، سن و سال نامعلوم، بی کار و بدون زن و فرزند. خانه و زندگی هم نه. بنابراین، دو سرگردان که از نظر جسمی مشکلی ندارند. اولی کفش هایش را در می آورد و دومی از کتاب انجیل می گوید و هردو در حال خوردن یک هویج اند. آن ها هیچ چیزی برای گفتن به هم ندارند. هریک به دیگری نزدیک می شود و هم دیگر را با نام هایی می نامند که هیچ شباهتی به یک نام ندارد: گوگو و دیدی. هر کدام از راست به چپ نگاه می کنند و وانمود می سازند که می خواهند بروند
