در خیال روزهای روشن

  بر اساس یک نظریه رمز گشای ژرمنی، شاعر یک "مجوس " و  ساحری است که اعماق زندگی و راز های جهان را مانند یک کتاب گشوده می خواند. او به طور راز آمیزی، آهنگی از روح را  که دوست دارد و ر می برد را با صدای هماهنگ طبیعت در هم می آمیزد. در نزد لامارتین، وینی، هوگو یا نِروال، این احساس زیبا و بزرگ با شکل شعر، ابیات و تصاویرآن گره می خورد ،نیروی خیالی که بر زمینه های ناشناخته باز می شود، ماندگار است و یک نوع ادبیات فراطبیعی و فوق العاده را هستی می بخشد. ·            رویا  و خیال در نزد رمانتیک ها، سفر به سرزمین دیگر و اغلب همراه با شگفتی های مدیترانه یی و مشرق زمین است و اجازه می دهد تا به طور عمیقی انسان و زمان شناخته شود. این نگاه و تفکر به شاعر نیروی پیامبر گونه می دهد و می تواند از عمق تاریکی آمدن " فرشته آزادی" و " نور خیره کننده " را مژده بدهد( ویکتور هوگو). ·         در این هنگام، مفهوم و نقش نوشتن تغییر می یابد: تغزل می تواند به سیاست تبدیل شود و سرنوشت فرد را دریک جنبش هم بستگی بشری به روی تاریخ دیگران باز کند و اجازه می دهد تا از گسیختگیو

آزادی بیان انقلاب فرانسه  با سازماندهی آزادی ها به عنوان نخستین حقوق شهروندی، حتا پیش از آزادی های مدنی، آزادی بیان را به عنوان یک حق بنیادی به ارمغان می آورد. دوره انقلابی راه را برای گسترش بحث و گفت وگو و مناظره  باز می کند. گفت و گو ها به کوچه و خیابان کشیده می شود؛ گردشگاه های " قصر سلطنتی [1]" به مکانی برای گفت و گو ها تبدیل می شوند؛ گویندگان در بازارها و محل های عمومی [2]  مطالبات پاریسی ها را بیان می کنند. در سال 1791، مجلس موسسان، آزادی نمایش و تئاتر را اعلام می کند. صحنه های نمایش به دادگاه هایی تبدیل می شوند که مانند تراژدی های " ماری – ژوزف کِنیه "، ارزش ها و فضیلت های جمهوری خواهان را ارج می گذارند، یا در  کمدی های متوسط، نظام گذشته را به محاکمه می کشند که مورد استقبال مردم قرار می گیرد. روزگار به ویژه انقلابی مجال می دهد تا فرهنگستان ها، باشگاه ها، انجمن ها، انجمن دوستداران سیاهان[3]، انجمن دوستداران حقوق بشر و شهروندی ، انجمن دوستداران قانون اساسی  و ده ها انجمن دیگر پا بگیرند. بحث های سیاسی عمومی  و گفتار به گفتار مسایل عموم تبدیل می شود.

دوناسین آفونس فرانسوا، مارکی منطقه ساد [1] ، مشهور به مارکی دو ساد نویسنده، فیلسوف، لیبرتن، سیاستمدار و آته ایست فرانسوی   در سال 1740 دریک خانواده قدیمی اشرافی زاده می شود.  در زندگی همواره خشونت جنسی را در آثار خود ترویج  می کند، از این رو واژه سادیسم از نام او می آید. در 14 سالگی به مدرسه نظامی می رود. و در 23 سالگی به پاریس باز می گردد. با هنرمندان و نجیب زادگان  مطابق میل و سلیقه خود رفت و آمد می کند. با این که عمویش معلم صومعه است، اما او خیلی زود نمونه یی از بی قیدی و زیر پا گذاردن اخلاق معرفی می شود. اندکی پس از ازدواج به عنوان " افراط در هرزگی " به زندان می افتد. دومین زندان او که به جرم مسموم کردن یک روسپی است، 6 ماه به طول می انجامد. ساد در نهایت به طور غیابی به مرگ محکوم می شود، اما به ایتالیا می گریزد. طی فرمانی که شاه صادر می کند، او را می گیرند و بخش بزرگی از زندگی اش را در سیاه چال های باستیل ،شارنتون و ونسن می گذراند. درطی این زندان های طولانی ، ساد شروع به نوشتن می کند و هم زمان با انقلاب و تسخیر با