در خیال روزهای روشن

جامعه روشنفکری فرانسه مانند بسیاری از کشور های جهان برخاسته  از میان رنج و خون است. این را تاریخ اجتماعی فرانسه می گوید. نگاه نکنید به امروز که روشنفکر و روزنامه نگارش هم آزادی بیان را دارد و هم آزادی پس از بیان را. تاریخ اجتماعی و سیاسی فرانسه در میان خون و خاکستر پا گرفته است. از جنگ های صلیبی تا جنگ های مشهور به جنگ های یک صد ساله و سپس برادر کشی و کشتار مسیحی کاتولیک به دست مسیحی پروتستان یا بر عکس تا همین چند سده پیش امری رایج بود.وجه مشخصه روشنفکری در فرانسه روشنگری  و مبارزه و رویارویی مستقیم با ستمگران است و به ویژه از سده هجدهم که در آن انسان هایی زاده شدند   که جامعه و دستگاه سلطنت را به عنوان ستون دین زیر پرسش بردند. به امتیازاتی که بعضی انسان ها از بدو تولد دارند، معترض بودند  و  خواهان جامعه یی بودند که شایستگی انسان ها در آن قانون شود . رویا های شان  ایجاد یک توافق همگانی میان انسان ها بود. بر این باور بودند که برای اداره امور جهان باید ارزش های قراردادی، جای شان را به ارزش های حقیقی و پایدار بدهند . آرمان آنان برقراری آزادی و عدالت است. سده های دراز نو