در خیال روزهای روشن

" آزادی راهنمای توده هاست"، اثر اوژِن دولاکورآ، موزه لوور تعریف این تاریخ است که در سده نوزدهم توده و مردم را به عنوان یک موضوع قابل بحث وارد ادبیات می کند: مردمی که انقلاب های پی درپی را باعث می شوند و در اعماق، جامعه از یک جامعه روستایی به یک جامعه شهری تبدیل می شود. در این تغییرات بنیادی است که نویسندگان متوجه وجود " طبقه زحمت کش " به عنوان ساکنان یک دنیای تازه می شوند که می توان مورد کند و کاو قرار گیرند. اگر تصویر طبقه کارگر یا " پِرولِتاریا " ی شهری و صنعتی بیش از پیش به عنوان نماد عصر مدرن مورد استفاده قرار می گیرد، با این حال، دنیای کشاورزان و روستاییان چندان فراموش نمی شود. " ژرژ ساند" نویسنده این سده، در " رمان های روستایی " خود به گونه آرمانی مردم روستا را شاهدان  یک جهانی می خواند که در آن هماهنگی های طبیعی و آبا و اجدادی در حال از میان رفتن اند. از بالزاک تا امیل زولا، جست و جو در رمان و اجتماع ،نشان از این تکامل دهقانی و مقایسه آن با جهش اقتصادی و صنعتی است که خارج از توان روستاییان است. فلوبر در رمان "

ادبیات جهان کارمِن یک نوول و افسانه یی کوتاه است که مریمه آن را در سال 1845  می نویسد و در 1847 به چاپ می رساند. از این افسانه، بعد ها یک اپرا ساخته می شود. کارمِن داستان فاجعه بار یک افسرجوان اهل باسک اسپانیا به نام " دون ژوزه لیزاربانگو" است که عاشق یک کولی [1] جوان به نام کارمِن می شود. افسر جوان به علت علاقه شدید به کارمن، ارتش اسپانیا را ترک می کند و با انتخاب نام " ژوزه ناوارو"  به دزدی، قاچاق و جنایت روی می آورد. پس از یک عشق آتشین، کارمن، افسر جوان را رها می کند و به یک گاو باز به نام  لوکاس روی می آورد. ژوزه ناوارو  در خشمی دیوانه وار، در حالی که هنوز دل باخته کارمن است، معشوقش را می کشد و سپس خود را به پلیس معرفی می کند که پس ازمحاکمه، محکوم به مرگ می شود. ادامه [1] Gitan (e)