در خیال روزهای روشن

سرگذشت عجیب یک شعر: آن گاه که شعر پیام مقاومت می شود " ترانه پاییزی" از پل ورلِن " هق هق های بلند ساز های پاییزی در رخوت یک نواختش قلبم را می خراشند. همه چیز خفه کننده و رنگ پریده است   وآن گاه که ساعت زنگ می زند، روز های گذشته را به یاد می آورم   و می گریم. من می روم در تند بادی که مرا با خود می برد این سو و آن سو، هم چون برگ های مرده پاییزی. " Les sanglots longs Des violons De l’automne Blessent mon coeur D’une langueur Monotone. Tout suffocant Et blême, quand Sonne l’heure, Je me souviens Des jours anciens Et je pleure Et je m’en vais Au vent mauvais Qui m’emporte Deçà, delà, Pareil à la Feuille morte. (Paul Verlaine,  Poèmes saturniens) "ترانه پاییزی" یکی از مشهور ترین شعر های پُل ورلِن شاعر فرانسوی (1896-1844) است. ورلن دوست و یار   آرتور رَمبو شاعر دیگر فرانسوی است واین دو، سال ها رابطه یی نزدیک و تنگاتنگ با هم داشتند، تا آن جا که افسانه های زیادی در باره این رابطه نوشته و گفته شده