" من " در ادبیات
تمثیل و نماد شعر، اثر گوستاو بولانژه بر اثر شرایط نامطمئن تاریخی، دوره اضطراب آور تازه یی شکل می گیرد و ویژگی آن در بیان زندگی و بهره گیری از غنای آن است و این بیان گاه پرشور و دیوانه وار و زمانی نومید کننده است. علاقه پر شور برای بروز احساسات، زندگی و مسایل درونی و روحی سبب می شوند تا شاعر در بستر یک پدیده پیوسته و دوگانه، زنده تر خود را بنگرد، دوست داشته باشد و یا رنج ببرد. واژه و ضمیراول شخص " من - Je [1] " سوژه و علت [2] و " خود و خویشتن و خود آگاه انسان- Moi [3] " شی و هدف [4] می شود. این چنین است که در این دوره " من " در آثار نویسندگان این دوره غلبه دارد. تغزل گرایی شخصی سرچشمه الهام رابطه های شاعر با همه پیرامون اوست و گاه به صورت غلیان احساسات اندوهگین و مرثیه گونه بروز می کند، مانند "هارمونی شاعرانه " از لامارتین. و گاه به تجلیل و ستایش از دردها و رنج ها مانند " مقدر شده ها "از وینی می انجامد. موضوع ها به شیوه جنون آمیز ووسواسی انتخاب می شوند: [1] Je می باشد .Moi از ریشه لاتین "