" من " در ادبیات

-

تمثیل و نماد شعر، اثر گوستاو بولانژه    
بر اثر شرایط نامطمئن تاریخی، دوره اضطراب آور تازه یی شکل می گیرد و ویژگی آن در بیان  زندگی و بهره گیری از غنای آن است و این بیان گاه  پرشور و دیوانه وار و زمانی نومید کننده است. علاقه پر شور برای بروز احساسات، زندگی و مسایل درونی و روحی سبب می شوند تا شاعر در بستر  یک پدیده پیوسته و دوگانه، زنده تر خود را بنگرد، دوست داشته باشد و یا رنج ببرد. واژه و ضمیراول شخص " من - Je [1] " سوژه و علت[2] و " خود و خویشتن  و خود آگاه انسان- Moi [3] " شی و هدف [4] می شود. این چنین است که در این دوره " من " در آثار نویسندگان این دوره غلبه دارد.
تغزل گرایی شخصی سرچشمه الهام رابطه های شاعر با همه پیرامون اوست و گاه  به صورت غلیان احساسات اندوهگین و مرثیه گونه بروز می کند، مانند "هارمونی شاعرانه " از لامارتین. و گاه به تجلیل و ستایش از دردها و رنج ها مانند " مقدر شده ها "از وینی  می انجامد. موضوع ها به شیوه جنون آمیز ووسواسی انتخاب می شوند:



[1] Je  
 می باشد.Moi از ریشه لاتین " اگو" و اگوییسم می آید و از حیث فلسفی نشان دهنده عمل یا حالت یک فرد است ودر کنار یا در تقابل Je ضمیر اول شخص
[2] Sujet
[3] Moi 
به شخصیت  و فردیت یک انسان اطلاق می شود . دکارت آن را  یک سوژه  اندیشمند می شناسد. Moi  
[4] Objet

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

پنجره ها از بودلر

-
تصویر
                                                               و می بالم بر خویشتن که در رنج دیگران به جز خود زیسته ام پنجره ها  از بودلر " آن کس که از بیرون از ورای پنجره ی گشوده یی می نگرد، هرگز همه چیزهایی را نمی بیند که کسی از پنجره بسته می نگرد. چیزی ژرف تر،  پر رمز و راز تر، بارورتر، تیره تر و خیره کننده تر از پنجره یی نیست که در پس آن شمعی روشن باشد. آن چه را که می توان در آفتاب دید، از آن چه در پس پنجره می گذرد، جذاب تر نیست. در این سوراخ سیاه یا روشن زندگی جاری است، خواب زندگی را می بیند،  رنج را می زیید. از آن سوی بام های انبوه، زنی تهی دست، میان سال و چین بر چهره را می بینم که بی وقفه بر روی چیزی خم شده است و هرگز بیرون نمی رود. من سرگذشت، یا بهتر افسانه این زن را با چهره اش، با جامه اش، با حرکاتی مانند هیچ دوباره ساخته ام و گاه آن را اشک ریزان برای خودم نقل می کنم. اگر او پیرمردی  تهی دست بود، آن را باز به همین سادگی دوباره می ساختم. می خوابم و می بالم بر خویشتن که در رنج دیگران به جز خود زیسته ام. شاید بگویید:  "به راستی قبول داری که این افسان
بیشتر بخوانيد

ادبیات و هنر باروک

-
تصویر
" باروک " ، یک  جنبش ادبی و هنری است که در اواخر سده شانزدهم و اوایل سده هفدهم در ایتالیا و در شهر های رم ، مانتو، ونیز و فلورانس  به وجود می آید  و به سرعت به دیگر کشور های اروپایی سرایت می کند . این جنبش ، تمامی عرصه های هنری و ادبی از جمله: مجسمه سازی، نقاشی، ادبیات، معماری و موسیقی را در بر می گیرد. ویژگی های این جنبش اغراق در حرکت ، تزیین وآرایش و دکور، اثر های نمایشی ، تنش و گاه نشان دادن عظمت و شکوه  است. از نیمه دوم سده هجدهم، نئو کلاسیسم جای این سبک را می گیرد .  ادامه...   برای آگاهی بیشتر می توانید به ویدئوی زیر نگاه کنید 
بیشتر بخوانيد

ویکتور هوگو

-
تصویر
ادبیات فرانسه   قهرمانان و شخصیت های آثار ویکتورهوگو، ممنوع و بیرون از دایره قانون اند( نمایش نامه ارنانی و ژان والژَان شخصیت رمان بینوایان)، یا دچار درد ومحرومیت به خاطر ناهنجاری فیزیکی یا اخلاقی می باشند ( کازیمودو در نوتردام  دو پاری یا " گوییپِلین [1] " در" مردی که می خندد [2] " و شیطان در " پایان شیطان [3] " ). اینان همگی قربانیان فقر و بی عدالتی اند: مردمان محروم، بینوایان... همه این شخصیت ها تحت سلطه سرنوشت مرگ بارند که می تواند قلب انسان ( ارنانی ) ، تعصب ( نوتردام  پاریس ) یا قانون ( بینوایان ) باشد. با این حال، جهان ویکتور هوگو، جهان تراژدی نیست . انسان بازیچه محسوب نمی شود ؛ او با فداکاری ( ژان والژان ) و حتا مرگ خود( ارنانی ) به قدرتی که او را سرکوب می کند، فایق خواهد آمد.  " گاورُوش " نوجوان و شخصیت اسطوره یی رمان بینوایان ، اثر امیل بایار دنیای محرومان و تهی دستان  نمی تواند برای همیشه درمان ناشدنی باشد. با فتح کرامت و با به دست آوردن شرف انسانی شان ، رستگاری از طریق رنج و درد و از راه عشق و دوستی، " رانده
بیشتر بخوانيد