در خیال روزهای روشن

خانه یی برای فروش       آندره فِرنو ( André Frénaud - 1907-1993   ) بدون تردید یکی از رنگ آمیز ترین ترین شاعران فرانسوی در سده بیستم است. هیچ کس بهتر از او نتوانسته است واژه های خام را با عینی ترین و دشوار ترین زبان در یک چشم انداز کاملا معنوی در هم آمیزد: " من اعلام می کنم که  انسان خدا ست . " تعهد او به جامعه انسانی است. به نظر او، شعر هدفی به جز بیان جامعه انسانی ندارد. شعر بیان شاعرانه و پلی میان انسان ها، انسانیت و جهان پیرامون آن است. بنابراین، شعر از نظر او اتحاد واژگان معنوی و جامع و عینی ترین واژه نامه هاست. این هم زیستی تاکیدی بر وحدت فیزیکی و روحی انسان است. . شعر های او عموما خیلی دراز و متراکم اند. شعر تغرلی و هماهنگ با بخش های خیلی ضرباهنگ و واژه ها و اصطلاحات عامیانه در هم می آمیزند. شعر ها هم چنین بر اسطوره و شورش تکیه دارند که اغلب سرگذشت های " مشترک " همه انسان ها می باشند.          شورش خود تنها نشانه " ناتوانی کشنده ما [1] " ست و در واقع ترجمان این جامعه انسانی است. ما تنها لحظه ها را برگزیده ایم و تنها در لحظه زندگی

پس از سال های 1950 و به دنبال یک دوره هرمتیسم [1] سوررئالیسم، لویی آراگون به سوی سلاست و روانی تغزلی بر گرفته از سنت شعری فرانسه می رود. او اکنون از زیبایی زندگی می نویسد و طبعیت زود گذر او بیش از پیش او را به آن وابسته می کند. در شعر: "  بدرود رنج و شادی بدرود گل های سرخ     بدرود زندگی بدرود آفتاب و باد "، دل بستگیِ یک عضو نهضت مقاومت به زندگی است، پیش از آن که تیر باران شود. آراگون به ستایش عشقی می پردازد که در گذار زمان یا بر اثر بیماری همواره با چالش روبه روست، اما شاعر با امید به دگرگونی از آن یاد می کند: " به خودم می گفتم، می میرم، این منم که می میرم اما ناگهان کبوترها بر بام آواز خواندند. آراگون  به انسان ، بزرگی، بخشندگی و عظمت کسانی باور دارد که برای آرمان های شان می جنگند: در " بخش هایی از یک شعر برای یاد ها " شاعر پایان فاجعه بار مبارزان غیر فرانسوی را نشان می دهد که برای فرانسه کشته شدند. اما آراگون در تقاطع راه هاست. او دست به محدود کردن تعهداتی می زند که اغلب متعصبان را خوش نمی آید. آدمی قادر نیست سرنوشتش را به دست بگیرد،