نویسندگان و ماجرای دریفوس
بسیاری از
نویسندگان فرانسوی، زیر فشار روی دادها یا به هواداران دریفوس می پیوندند یا با آن
مخالفت می کنند. برجسته ترین آنان که بر بی گناهی دریفوس تاکید دارند، امیل زولا،
شارل پگی و آناتول فرانس می باشند. ضد دریفوس ها هم به چند گروه تقسیم می شوند و
فعال ترین آنان، یعنی موریس بارِس و شارل موراس به ویژه در پیرامون فرهنگستان
فرانسه گرد می آیند.
ماجرای دریفوس چنان
تاثیری در میان بخشی ازمردم که آنان را "روشنفکر[1]
" می خوانند به وجود می آورد که تاثیر خود را بر ادبیات نیز به جا می گذارد و
جای مهمی را در رمان نویسی این زمان اشغال می کند. موضوع های دو رمان آناتول فرانس
به نام " انگشتر یاقوت" و " موسیو بِرژِرِه در پاریس" بازسازی
فضای ضد یهودی در میان محافل گوناگون است. قهرمان این دو رمان " موسیو برژره
" است که به دفاع از دریفوس می پردازد که در چشم مردم و برخی روزنامه ها، شخصی
بیمار و کینه توز به حساب می آید. " مارتَن دو گار" نویسنده دیگر
فرانسوی در رمان " ژان باروآ " ( 1913)، شخصیت های رمانش را با ماجرای
مبارزه برای آزادی دریفوس در گیر می کند و یک رابطه بسیار مستند از این در گیری ها
ارائه می دهد. نویسنده در این رمان تا رونویسی کردن صحنه های واقعی محاکمه که به
وسیله امیل زولا ثبت شده است پیش می رود. انگشتر یاقوت و ژان باروآ هردو صحنه هایی را تصویر می کنند که در آن ضد دریفوس
ها با پرتاب سنگ به هواداران دریفوس، مخالفت خود را به نمایش می گذارند.
[1] واژه
" روشنفکر به عنوان یک نام برای مشخص کردن نویسندگان، روزنامه نویسان،
استادان و غیره به کار می رود که در ماجرای دریفوس موضع موافق یا مخالف می گیرند.
نظرات