ادبیات پوچی و شورش: آلبر کامو

-


https://drive.google.com/file/d/0B4EhJVi2zxLKNzNFb0dhTkEtUWs/view?usp=sharing

آلبر کامو با مقالات، رساله ها، رمان ها و نمایش نامه هایش،درکناراگزیستانسیالیسم ژان پل سارتر، اندیشه یی را گسترش می دهد که یک نگرش از جهان توام با دشواری های اخلاقی و سیاسی زمان است. تعریفی که اغلب از این دیدگاه می شود،به شیوه یی انحصاری، به عنوان ادراک و دریافتی تند از پوچی[1] جهان است. چنین توصیفی تا حدی این نگرش را پایین می آورد: در واقع، در جهان کامو، پوچی و شورش جدایی ناپذیر اند. این دو رفتار در برابر جهان، طی ده سال دو اثر را خلق می کنند: " اسطوره سیزیف [2]" در 1941 که تحلیلی از " پوچی " است و " انسان شورشی [3]" در 1951 شورش وطغیان را در بردارد. ادامه....


[1] L’absurdité
[2] Le Mythe de Sisyphe
[3] L’Homme révolté

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

پنجره ها از بودلر

-
تصویر
                                                               و می بالم بر خویشتن که در رنج دیگران به جز خود زیسته ام پنجره ها  از بودلر " آن کس که از بیرون از ورای پنجره ی گشوده یی می نگرد، هرگز همه چیزهایی را نمی بیند که کسی از پنجره بسته می نگرد. چیزی ژرف تر،  پر رمز و راز تر، بارورتر، تیره تر و خیره کننده تر از پنجره یی نیست که در پس آن شمعی روشن باشد. آن چه را که می توان در آفتاب دید، از آن چه در پس پنجره می گذرد، جذاب تر نیست. در این سوراخ سیاه یا روشن زندگی جاری است، خواب زندگی را می بیند،  رنج را می زیید. از آن سوی بام های انبوه، زنی تهی دست، میان سال و چین بر چهره را می بینم که بی وقفه بر روی چیزی خم شده است و هرگز بیرون نمی رود. من سرگذشت، یا بهتر افسانه این زن را با چهره اش، با جامه اش، با حرکاتی مانند هیچ دوباره ساخته ام و گاه آن را اشک ریزان برای خودم نقل می کنم. اگر او پیرمردی  تهی دست بود، آن را باز به همین سادگی دوباره می ساختم. می خوابم و می بالم بر خویشتن که در رنج دیگران به جز خود زیسته ام. شاید بگویید:  "به راستی قبول داری که این افسان
بیشتر بخوانيد

ادبیات و هنر باروک

-
تصویر
" باروک " ، یک  جنبش ادبی و هنری است که در اواخر سده شانزدهم و اوایل سده هفدهم در ایتالیا و در شهر های رم ، مانتو، ونیز و فلورانس  به وجود می آید  و به سرعت به دیگر کشور های اروپایی سرایت می کند . این جنبش ، تمامی عرصه های هنری و ادبی از جمله: مجسمه سازی، نقاشی، ادبیات، معماری و موسیقی را در بر می گیرد. ویژگی های این جنبش اغراق در حرکت ، تزیین وآرایش و دکور، اثر های نمایشی ، تنش و گاه نشان دادن عظمت و شکوه  است. از نیمه دوم سده هجدهم، نئو کلاسیسم جای این سبک را می گیرد .  ادامه...   برای آگاهی بیشتر می توانید به ویدئوی زیر نگاه کنید 
بیشتر بخوانيد

قدرت چهارم : گرامی داشت روز جهانی کارگران پرولتاریا

-
تصویر
    Il Quarto Stato ( به انگلیسی The Fourth Estate و به فرانسه  le Quart-État ) که به معنی " دولت و قدرت چهارم " است، مشهور ترین تابلوی نقاشی جوزف پلیتزا دا وُلپِدو Giuseppe Pellizza da Volpedo ( 1907-1868 ) نقاش ایتالیایی است که تنها 39 سال زندگی کرد.    پلیتزا فرزند یک کشاورز است که با رفتن به مدرسه و سپس آکادمی شهر بِرا ، نقاشی را فرا گرفت. تحصیلاتش را در میلان تمام کرد و برای ادامه کار به رم رفت، اما از رم شد و به فلورانس رفت ودر آن جا  به آکادمی هنر های زیبا رفت و آمد داشت. سرانجام به شهرش وُلپِدو باز گشت تا از طبیعت در نقاشی الهام بگیرد. امضای او از این پس دا وُلپدو است.    تا پیش از انقلاب فرانسه و نیز در بیشتر کشورهای اروپایی، مردم به سه طبقه یا نیرو تقسیم می شدند: اشراف،  کشیشان و بقیه یعنی توده مردم.   بورژوازی نیز که بیرون از دوطبقه اول ودوم بود، در طبقه سوم جای می گرفت. این طبقه از کلیه حقوق سیاسی و اجتماعی محروم بود. در ایران نیز طبقه سوم مفهومی از جامعه زحمت کشان و محرومان اجتماعی است. پلیتزا با الهام از انقلاب فرانسه و جنبش های نوزای سوسیال
بیشتر بخوانيد